EĞER...

kendi savaşında ne kadar da yalnız oluyor insan.. hayat da hayatın sundukları da ayakta kalabilmeyi başaranlar için değil mi zaten? o halde değer her zorluğa rağmen dolu dolu yaşamaya her anı..

ayakta kalabilmeye dair , insan olmaya dair çok unsuru barındıran şiiri geldi aklıma Kipling'in


---EĞER---

Eğer, bütün etrafındakiler panik içine düştüğü ve bunun sebebini senden bildikleri zaman sen başını dik tutabilir ve sağduyunu kaybetmezsen;
Eğer sana kimse güvenmezken sen kendine güvenir ve onların güvenmemesini de haklı görebilirsen;
Eğer beklemesini bilir ve beklemekten de yorulmazsan veya hakkında yalan söylenir de sen yalanla iş görmezsen, ya da senden nefret edilir de kendini nefrete kaptırmazsan, bütün bunlarla beraber ne çok iyi ne de çok akıllı görünmezsen;
Eğer hayal edebilir de hayallerine esir olmazsan,
Eğer düşünebilip de düşüncelerini amaç edinebilirsen,
Eğer zafer ve yenilgi ile karşılaşır ve bu iki hokkabaza aynı şekilde davranabilirsen;
Eğer ağzından çıkan bir gerçeğin bazı alçaklar tarafından ahmaklara tuzak kurmak için eğilip bükülmesine katlanabilirsen, ya da ömrünü verdiğin şeylerin bir gün başına yıkıldığını görür ve eğilip yıpranmış aletlerle onları yeniden yapabilirsen;
Eğer bütün kazancını bir yığın yapabilir ve yazı-tura oyununda hepsini tehlikeye atabilirsen; ve kaybedip yeniden başlayabilir ve kaybın hakkında bir kerecik olsun bir şey söylemezsen;
Eğer kalp, sinir ve kasların eskidikten çok sonra bile işine yaramaya zorlayabilirsen ve kendinde 'dayan' diyen bir iradeden başka bir güç kalmadığı zaman dayanabilirsen;
Eğer kalabalıklarda konuşup onurunu koruyabilirsen, ya da krallarla gezip karakterini kaybetmezsen; Eğer ne düşmanların ne de sevgili dostların seni incitmezse;
Eğer aşırıya kaçmadan tüm insanları sevebilirsen;
Eğer bir daha dönmeyecek olan dakikayı, altmış saniyede koşarak doldurabilirsen; Yeryüzü ve üstündekiler senindir Ve dahası sen bir İNSAN olursun çozuğum...

terörü lanetliyorum

Korkma, sönmez bu safaklarda yüzen al sancak;

Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yildizidir, parlayacak;

O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayim çehreni ey nazli hilal!

Kahraman irkima bir gül! ne bu siddet bu celal?

Sana olmaz dökülen kanlarimiz sonra helal,

Hakkıdır, Hak'ka tapan, milletimin istiklal!

Ben ezelden beridir hür yasadim, hür yasarim.

Hangi çilgin bana zincir vuracakmis? Sasarim;

Kükremis sel gibiyim, bendimi çigner asarim;

Yirtarim daglari, enginlere sigmam, tasarim.

Garbin afakini sarmissa çelik zirhli duvar,

Benim iman dolu gögsüm gibi serhaddim var.

Ulusun, korkma! Nasil böyle bir imani bogar.

"Medeniyet!" dedigin tek disi kalmis canavar?

Arkadas! Yurduma alçaklari ugratma sakin!

Siper et gövdeni, dursun bu hayasizca akin.

Dogacaktir sana vaadettigi günler Hak'kin;

Kim bilir, belki yarin, belki yarindan da yakin.

Bastigin yerleri "toprak" diyerek geçme, tani!

Düsün altindaki binlerce kefensiz yatani.

Sen sehit oglusun, incitme, yaziktir atani;

Verme, dünyalari alsan da bu cennet vatani.

Kim bu cennet vatanin ugruna olmaz ki feda?

Süheda fiskiracak, topragi siksan süheda!

Cani, canani, bütün varimi alsin da Hüda,

Etmesin tek vatanimdan beni dünyada cüda.

Ruhumun senden ilahi, sudur ancak emeli;

Degmesin mabedimin gögsüne na-mahrem eli!

Bu ezanlar ki sahadetleri dinin temeli,

Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli

O zaman vecdile bin secde eder varsa tasim;

Her cerihamdan, ilahi, bosanip kanli yasim,

Fiskirir ruh-i mücerret gibi yerden nasim;

O zaman yükselerek arsa deger belki basim!

Dalgalan sen de safaklar gibi ey sanli hilal;

Olsun artik dökülen kanlarimin hepsi helal!

Ebediyen sana yok, irkima yok izmihlal.

Hakkidir, hür yasamis bayragimin hürriyet;

Hakkidir, Hak'ka tapan milletimin istiklal!